فیلم سینمایی: اسکونک (Skunk)
اسم کارگردان: کوئن مورتیه (Koen Mortier)
نویسنده: کوئن مورتیه؛ بر اساس رمانی از گِرت تاخون (Geert Taghon)
در عمق تیره‌ی اسکونک، جایی که لیام نوجوان نه تنها با زنجیرهای خونی خانواده‌ای غرق در الکل، خشونت جنسی و مواد مخدر دست‌وپنجه نرم می‌کند، بلکه با دیوارهای نامرئی سیستم مراقبتی جامعه نیز روبه‌رو می‌شود، می‌توان جریان یک مبارزه‌ی ریشه‌دار را دید؛ مبارزه‌ای که ساختارهای قدرت موروثی، از والدین مستبد تا نهادهای دولتی ظاهراً نجات‌بخش را به عنوان زندان‌هایی می‌بیند که فردیت انسانی را خفه می‌کنند، و شورش لیام علیه این‌ها را به نمادی از بیداری جمعی تبدیل می‌کند. این فیلم، با کاوش بی‌رحمانه‌ی لایه‌های پنهان سرکوب؛ از جلسات درمانی کاذب که تنها ماسکی بر زخم‌ها می‌زنند تا محیط بسته‌ی مراکز نگهداری که خشونت تازه‌ای را بازتولید می‌کنند، نشان می‌دهد چگونه این جریان مبارز، ریشه در رد کامل سلسله‌مراتب تحمیلی دارد؛ جایی که خشونت گذشته نه قربانی ابدی بلکه جرقه‌ای برای انفجار درونی است و تماشاگر را وادار می‌کند تا در برابر زنجیرهای خود بایستد، نه با تسلیم به هنجارهای اجتماعی، بلکه با سوزاندن ریشه‌های آن‌ها از طریق آگاهی خام و بی‌پروا. این تحلیل، فارغ از پیچیدگی‌های نظری، برای هر بیننده‌ای روشن می‌سازد که رهایی همیشه از دل تاریکی شخصی آغاز می‌شود و به موجی گسترده‌تر علیه کنترل‌گران تبدیل می‌گردد، جایی که هر ضربه‌ی فیلم، همچون تیغی بر تن نظام‌ها، خون تازه‌ی آزادی را جاری می‌کند.
سبک بصری نفس‌گیر مورتیه، با قاب‌های تنگ که انگار دیوارهای جامعه و خانواده را بر گردن لیام می‌فشارند و سکوت‌های سنگین که فریاد درونی علیه اقتدار مرکزی را بازتاب می‌دهند، این جریان شورشی را زنده می‌کند؛ جریان‌ای که بر خودمختاری فردی تأکید دارد و خشونت موروثی را نه به عنوان پایان، بلکه به مثابه‌ی جرقه‌‌ی انفجار برای بازآفرینی روابط برابر می‌بیند، جایی که لیام، با گذار از خانه‌ی ویران به مراکز نگهداری پر از سوءاستفاده، مرزهای تابو را درهم می‌شکند تا فضای تازه‌ای برای زندگی بدون زنجیر بگشاید. اسکونک در این دیدگاه، نه تنها روایتی از یک نوجوان گم‌شده، بلکه نمادی از مبارزه‌ای گسترده‌تر است؛ مبارزه‌ای که سیستم‌های کنترل‌گر(از خانواده تا دولت) را به چالش می‌کشد و تماشاگر را دعوت می‌کند تا در زندگی واقعی، زنجیرهای نامرئی اطراف خود را بشناسد و با شورشی خاموش اما ویرانگر بشکند، یک دعوت عملی به سوی آزادی جمعی که از ریشه‌های فردی آغاز می‌گردد و مرزهای بین داستان و واقعیت را محو می‌کند، و در نهایت، هر بیننده را به خالق مسیر نوین خود تبدیل می‌سازد، جایی که شورش نه گزینه، بلکه ضرورت انسانی است.
زانیار